De dood is een groot mysterie. Sommigen zijn hun hele leven bang voor de dood, anderen leven hun leven alsof ze de dood willen verslaan.
De meesten onder ons voelen zich ongemakkelijk als er gepraat wordt over de dood. We willen niet geconfronteerd worden met het afscheid en het gemis dat onlosmakelijk verbonden is met de dood.
Op 1 november herdenken we onze dierbare overledenen met bloemen en een bezoek aan hun graf. Ieder jaar opnieuw is het net of in de dagen rond Allerheiligen een deken van verdriet en pijn over iedereen valt. Het zijn sombere dagen.
Waarom herdenken wij onze doden op deze manier? Ik heb het altijd vreemd gevonden.
Waarom herdenken we onze dierbaren niet met de positieve herinneringen? Waarom vieren we hun leven niet, maar denken we alleen aan het gemis.
Ik keek onlangs naar de tekenfilm ‘Coco’, een animatiefilm die zich afspeelt in Mexico en waarin het gaat over ‘el dia de los muertos’. Op deze dag vieren ze feest om hun dierbare overledenen te herdenken. In de film kunnen de overledenen voor één dag terug naar de aarde komen om samen met hun familie te feesten, maar alleen als de achtergebleven familieleden de moeite doen om tijd te maken om aan deze overledenen te denken.
Waarom doen wij dat niet? Waarom wordt de dood in onze maatschappij omhuld met somberheid en stilzwijgen?
Het valt mij ook steeds weer op bij begrafenissen, de stilte omdat we niet weten wat te zeggen, de angst om iets verkeerds te zeggen, de plaatsvervangende gène als er iemand lacht.
Natuurlijk is er verdriet en pijn, want afscheid nemen van iemand die je graag ziet, is nooit fijn. Maar de dood hoort nu eenmaal bij het leven. En iemands leven vieren, wil niet zeggen dat er geen verdriet is, het betekent gewoon dat je de mooie herinneringen viert. Dat je de keuze maakt om je leven te leven ondanks je verdriet.
Ik snap het als je een beetje boos wordt als je dit leest want het verdriet en gemis kan heel groot zijn. En het lijkt voor jou op dit moment misschien een te grote stap om je weer gelukkig te voelen. Maar laat me je deze vraag stellen: ‘Denk je dat jouw dierbare overledene zou willen dat je je elk moment van de dag verdrietig voelt omdat hij of zij er niet meer is?’
Denk je niet dat onze dierbaren voor altijd bij ons zouden willen blijven als het kon. Helaas zit het leven zo niet in elkaar.
Ik denk dat we onze dierbaren een groot plezier doen als we van ons leven een feest maken en ik weet doordat ik contact met ze heb, dat ze graag met ons meevieren.
Of je nu gelooft dat er een leven na de dood is of niet, het voelt in ieder geval beter als je de liefde voor je dierbaren laat zien ipv het verdriet over hun afwezigheid.
Ik geloof dat onze dierbaren ons blijven omringen, ook al kan je ze niet zien. En als je je durft openstellen voor dit gegeven, dan zal je zeker hun liefde voelen. Geef het gewoon een kans.
Wat de dood mij geleerd heeft, is dat ik elke dag wil leven alsof het mijn laatste is. Alles met overgave doen, zowel de leuke als de moeilijke dingen. Als vandaag mijn laatste dag is, kan ik met zekerheid zeggen dat het een goed leven is geweest. (en ik hoop dat ik nog vele jaren hier mag vertoeven!)
‘Death is not the opposite of life, but a part of it’
Met veel liefde,
Nicole
