Als baby ben je ervan overtuigd dat jij het belangrijkste wezen in het leven bent, en dat je op je wenken bedenkt dient te worden. Je huilt (soms heel hard) om duidelijk te maken dat je iets nodig hebt, wat dan ook. En als er geen aandacht besteed wordt aan je noden, dan zal je niet ophouden met dat duidelijk te maken. Je verwacht ook niks anders.
Als peuter ben je, meestal nog, vol van jezelf en vind je alles wat je doet geweldig. Jij bent geweldig! In de fantasiewereld die je creëert bij het spelen, ben jij de koning of koningin in de wereld. De persoon waar iedereen naar opkijkt en die dooriedereen bewonderd wordt.
Op welke leeftijd verandert dit beeld dat we van onszelf hebben. Wanneer stoppen we met houden van onszelf?
Ik zie ouders tegen hun kinderen vertellen dat ze niet egoïstisch mogen zijn. Dit wordt gezegd als ze hun speelgoed of snoepjes niet willen delen. Helaas wordt dit zo vaak gezegd in verschillende situaties dat je als kind gaat geloven dat je het niet waard bent om jezelf op de eerste plaats te zetten. Dat je iets verkeerd doet, als je eerst aan jezelf denkt.
Op school wordt je geleerd dat je rekening moet houden met de ander, dat je niet alle aandacht mag opeisen, dat je op je beurt moet wachten, dat je braaf en stil moet zijn en doen wat er van je verwacht wordt.
De één is al gevoeliger dan de ander voor deze opvoedkundige regels. En hierdoor krijg je al vroeg geleerd dat je jezelf niet op de eerste plaats mag zetten.
Tegen de tijd dat je tiener bent, kan je zelfbeeld al behoorlijk verstoord zijn. Sommigen gaan in de tienerjaren terug op zoek naar zichzelf, wie ben ik, wie wil ik zijn. Dat gaat vaak gepaard met stevig pubergedrag. Afhankelijk van de begeleiding in die jaren zal je jezelf terugvinden of niet.
En als je jezelf niet terugvindt, dan wordt je een volwassene met een vertekend zelfbeeld. Iemand die leeft volgens de aangeleerde regels en iemand die vaak geen idee heeft van wie hij/zij zelf is.
Jezelf op de eerste plaats zetten en houden van jezelf is een abstract concept geworden. Veel volwassenen lopen in het leven vast omdat ze altijd op zoek zijn naar iets in de buitenwereld dat ongrijpbaar blijft.
Dat iets dat je zoekt, ligt in jezelf. Het begint en eindigt bij jezelf graag zien.
De les die je ouders, leerkrachten, je omgeving je als kind probeerde te leren was niet dat je jezelf altijd aan de kant moet schuiven. De les die ze je wilde leren, was mededogen. Dat het goed is om ook eens aan de ander te denken, om de ander aandacht te geven, om de ander voorrang te geven.
Maar wat ze erbij vergaten te vertellen is dat het ok is om eerst voor jezelf te zorgen en dan voor de ander. Het is zelfs noodzakelijk om eerst voor jezelf te zorgen en dan pas voor de ander. Denk maar aan de veiligheidsinstructies in een vliegtuig. Als je reist met kinderen, zet je bij problemen eerst je eigen zuurstofmasker op en dan dat van je kind.
Zelfliefde zou een vak op school moeten zijn. In deze wereld waarin de prestatiedruk steeds hoger wordt, vergeten we onze kinderen te leren dat het goed is om jezelf geweldig te vinden. We vinden het al snel getuigen van te veel eigendunk als iemand zichzelf fantastisch vindt. We voelen er ons ongemakkelijk bij als iemand zichzelf ‘bestoefd’.
Maar er is een groot verschil tussen arrogantie en duidelijk zelfvertrouwen. Zolang je ervoor waakt dat niet alles altijd om jezelf draait in het leven, hoef je je geen zorgen te maken. In jouw leven mag jij toch de belangrijkste persoon zijn, of niet?
Wanneer zijn we het vervelend gaan vinden dat een kind zich vol zelfvertrouwen fantastisch vindt?
Waarom zeggen we tegen een kind zo vaak dat het niet egoïstisch mag zijn en verstoren zo zijn zelfbeeld?
Waarom worden we ongemakkelijk of vinden het vervelend als volwassen uitspreken dat ze zichzelf of wat ze doen geweldig vinden?
Waarom is het zo moeilijk om tegen jezelf te zeggen dat je jezelf graag ziet? Waarom denken we dan meteen aan alle dingen die we niet goed vinden aan onszelf?Waarom?
Is het niet tijd dat we hier verandering in brengen? Volgens mij zullen we allemaal gelukkiger zijn als er meer zelfliefde in de wereld is.
Maak dus vandaag een nieuwe start.
Leer je kind voor het slapengaan dat het tegen zichzelf zegt dat het geweldig is en van zichzelf houdt. Zeker als je merkt dat je kind hier al moeite mee heeft, is het zo belangrijk om deze les mee te geven. Een kind heeft het niet alleen nodig dat jij van hem/haar houdt maar dient ook van zichzelf te houden.
Zo creëer je evenwichtige volwassenen die niet hun hele leven buiten zichzelf zoeken naar geluk, maar die begrijpen dat houden van jezelf de sleutel is tot gelukkig zijn.
Dus kijk ’s morgens in de spiegel en zeg; ‘Ik hou van je of ik zie je graag’ ook al gaat het niet iedere morgen van harte, het zal een glimlach op je gezicht brengen.
En luister naar het lied van John Legend, All of me voor inspiratie.
‘All of me, loves all of you’
Met veel liefde,
Nicole
